Deze novelle behoort tot de meer realistische werken van Calvino, al is ook dat realisme bij hem nooit nai͏̈eve beschrijvingskunst. Tijd en plaats worden nauwkeurig aangegeven: 1953, Cottolongo, een enorm gesticht waar het menselijk afval - invaliden, lichamelijke wrakken en mentaal gestoorden - onder de hoede van de kerk verzorgd en in afzondering wordt gehouden. Maar bij de verkiezingen stelt de geestelijkheid alles in het werk om de inwoners zoveel mogelijk te laten stemmen. Daarvoor zit daar die dag de hoofdpersoon, als lid van de oppositie, in de commissie die het stembureau moet controleren. Het zien van de 'armoede van de natuur' haalt in zijn hoofd veel overhoop, gedachten over democratie en religie, over zijn politieke positie, die van liberale intellectueel in de communistische partij, over de liefde, over de gelijkheid van gezonde en zieke mensen enz. Deze bijgedachten tussen haakjes zijn natuurlijk het belangrijkste; het is daardoor het zelfportret van een linkse intellectueel in het naoorlogse Italie͏̈ geworden, genuanceerd zoals van Calvino te verwachten is en na zoveel jaar nog steeds informatief.